VUSLAT

   Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
   Ömrün bütün ikbalini vuslatta duyanlar,
   Bir hazzı tükenmez gece sanmakla zamanı,
   Görmezler ufuklarda şafak söktüğü anı.
   Gördükleri rü'ya,ezeli bahçedir aşka;
   Her mevsimi bir yaz ve esen rüzgarı başka,
   Bülbülden o eğlencede feryad işitilmez,
   Gül solmayı,mehtab azalıp bitmeği bilmez;
   Gök kubbesi her lahza bütün gözlere mavi,
   Zenginler o cennette fakirlerle müsavi;
   Sevdaları hulyalı havuzlarda serinler,
   Sonsuz gibi bir fıskiye ahengini dinler.

   Bir ruh o derin bahçede bir def'a yaşarsa,
   Boynunda onun kolları,koynunda o varsa,
   Dalmışsa,onun saçlarının rayihasiyle.
   Sevmekteki efsunu duyar her nefesiyle;
   Yıldızları boydan boya doğmuş gibi, varlık,
   Bir mu'cize halinde,o gözlerdedir artık;
   Kanmaz en uzun buseye,öptükçe susuzdur.
   Zira susatan zevk o dudaklardaki tuzdur;
   İnsan ne yaratmışsa yaratmıştır o tuzdan,
   Bir sır gibidir az çok ilah olduğumuzdan.

   Onlar ki bu güller tutuşan bahçededirler.
   Bir gün, nereden,hangi tesadüfle gelirler?
   Aşk onları sevk ettiği günlerde,kaderden,
   Rüzgar gibi bir şevk alır oldukları yerden;
   Geldikleri yol... Ömrün ışıktan yoludur o:
   Alemde bir akşam ne semavi koşudur o!
   Dört atlı o gerdune gelirken dolu dizgin,
   Sevmiş iki ruh,ufku görürler daha engin.
   Simaları gittikçe parıldar bu zaferle,
   Gök her tarafından donanır meş'alelerle.

   Bir uykuyu cananla beraber uyuyanlar,
   Varlıkta bütün zevki o cennette duyanlar,
   Dünyayı unutmuş bulunurken o sularda,
   -Zalim saat ihmal edilen vakti çalar da-
   Bir an uyanırlarsa leziz uykularından,
   Baştan başa,her yer kesilir kapkara zindan.
   Bir faciadır böyle bir alemde uyanmak,
   Günden güne hicranla bunalmış gibi yanmak.
   Ey talih! Ölümden de beterdir bu karanlık;
   Ey aşk! O gönüller sana mal oldular artık;
   Ey vuslat! O aşıkları efsununa ram et!
   Ey tatlı ve ulvi gece! Yıllarca devam et!
    
                        Yahya Kemal BEYATLI