kimden

kimden: akubilayb

Kalbim Kadar Temiz Bu Dosyayı Kalbim kadar temiz bu yeni dosyayı Xmedya'ya her hafta yazmayı vatani bir vazife bildiğim yazılardan birini daha yazmak için açtım. Hayvan isimli mevkute var elimde. Daha bugün bayiden aldım. Ece Temelkuran'la Cem Mumcu söyleşiyorlar. Güzel de söyleşiyorlar. Hayvan dergisinde en çok "sokaktaki adam"la yapılan ropörtajları beğeniyorum. Sadece sokaktaki adam mı? Hayır, mezbahadaki, anfideki, troleybüsteki, bitpazarındaki adamla da konuşuyorlar, meclisteki adamla konuşuyorlar... (Meclisteki adam derken, yanlış anlamayın, meclisin çaycısını, mebus sekreterlerini falan kastediyorum.) Derginin kapağında dört kare fotoğraf var. Birinci karede Ece Temelkuran ve Cem Mumcu var, bu kareye "vicdan" yazmışlar. İkinci karede Yılmaz Giney var, onun üzerine "tutku" yazmışlar. Üçüncü karede Ahmet Ümit var, onun nasibine "cinayet" düşmüş. Son karede ise "ölüm" yazıyor. Adı sanı öncekiler kadar duyulmadık bir sanat insanı imiş... Bence Yılmaz Güney'le, Ahmet Ümit'in yazıları karışmış... Yılmaz Giney'in üstüne "cinayet" yazılmalıydı. Ömrü boyunca gerçekten yaptığı tek iş Adana'daki o hukuk adamını vurmaktır. Yoksa filmleri filan fassa fisso... Cinayeti savunmuyorum, savunmam da, ama tam bir eylem arıyorsanız Yılmaz Giney'de işlemeyi başardığı cinayete bakınız. Filmleri buram buram Üçüncü Dünya kokar, Yeşilçam kokar, Ayşecik ile Ömercik kokar... Sonra ver elini Fıransa... Gel keyfim gel... Neyse, derginin üçüncü sayfasını açıyorum.. Eylül başlıklı bir yazı. Yazarı Ragıp Duran... Geç babam geç. Daha milliyetini, dinini gizleyen adamdan samimiyet dersi alacak kadar televole kuşağı olamadık. Sen önce mensubu olduğun gizli kavmi teşrih et, öyle derin derin freudyen analizler yapana kadar. Yürrü anca gidersin Sevici Sabatay seni... İkinci sayfada Elif Şafak, Bacım Memleket Nire? Başlıklı yazısında, bir "kadın" romancı sıfatıyla yurtdışında, yani Batı'da reva görüldüğü muameleyi, ve kişiliğiyle karşı koyuşunu güzel yazmış. Yok efendim, müslüman ülkede kadın romancı olmak zor muymuş, yok baskı görüyor muymuş, estek köstek. Güzel haşlamış Elif ablam ecnebileri. Size ne ulan, der gibi olmuş, dememiş, "her öznenin kendi gerçeği olduğu gerçeğini" hatırlatmış da ecnebilerin kafasına dank etmiş, mevzuyu değiştirmişler. Aynı sayfada, Elif Şafak'ın solunda Metin Üst var, kitap isimlerini alt alta dizmiş, güzel bir şiir olmuş. Saydım. Tam otuzbeş yazarın, şairin kitap isimleri onlar. Güzel de şiir olmuş. Neymiş, herkes şiir yazabilirmiş. Dördüncü ve beşinci sayfalar "Alooo, Hayvan'dan Arıyoruz"a ayrılmış. Beyoğlu gazetesini, Özgür Hayat dergisini, Melen Şarapçılığı, Picus dergisini, İmlasız dergisini, Teori ve Politika dergisini, Akut'tan Nasuh Mahruki'yi, Kuru Sıkı Tabanca pazarlamayı ve son olarak da Ilgaz Ayranlarını aramışlar. Ilgaz Ayran, bunlara bir koli ayran yolluyor röportajların sonunda. Onlar da derginin biz okurların eline geçtiği şu günlerde, ayranları soğuk soğuk veya soğutup, soğutup içmiş olmaları lazım. Bu da güzel. Ben bi tek Picus dergisine gıcık oldum abi. Picus mudur, Piçus mudur. Neymiş, "kitabın Batı'da olduğu gibi sanayiye taşınmasına yardımcı olmak için çıkarttık diyebiliriz." Peh peh. Bak şunların yediği naneye. "Sadık olmayan okuru da baştan çıkarıcı formatlar bulmaya çalışıyoruz. Örneğin Ümit Karan ile Murathan Mungan'ın buluşması böyle bir konsepte sahip." Sizi entegreytid markıtink komunikeyşıncılar sizi. Murathan Mungan. Murathan Mungan. Seni Mardin azınlığı seni. İlla azınlık mı olmak lazım bu beyler tarafından pazarlanmak için. Yahut ibne? Bu arada ne öğreniyoruz: Picus, ağaçkakan demekmiş, aynı zamanda ileriyi gören bir kralın adıymış, aynı zamanda ağaçkakan da mitolojide ileriyi görürmüş, geleceği görürmüş... Evet, o adı neydi unuttum kral da, bizim ağaçkakan da ileriyi görebilir miymiş, görebilemez miymiş bilemem ama, bildiğim tek şey varsa, bu Piçus'ların önlerini bile göremediği. Yahu savrulun, yeni bir Türkiye geliyor, siz hala muharref tevrat kaynaklı pazarlama yöntemlerinden medet umuyorsunuz. Devam ediyoruz Hayvan'ın üzerinde, içinde gezinmeye... Altıncı sahifede, Mert Özmen isminde, ki metnin üstündeki resim kendisine ait ise, gayet karizmatik görünümlü, "sıkı" adam / yazar, yazısında Kendisi Gibidir İnsanın İyisi Ya da "Yürrü Anca Gidersin" başlığının altında, kolejli züppelerden hazzetmediğini söylemiş. Bizim insanımızı hor gören, kendiyle barışık olmayan tipleri "kolejli" gibi masum bir sıfatla iğneliyor oldukları yerde. Bu sevgili kardeşimiz, neydi adı, Mert Özmen, bu kolejlilerin içinde bulundukları (dikkat edin içinden çıktıkları demiyorum) toplumu hor görmelerinin kolejli olmalarından değil, aslında müslüman denizinde Sabatay Sabatay gezen balıklar olmalarından kaynaklandığını, bu hor görüşün gizli teşkilatlanmalar halinde halkımızdan tahsil edilen televoleler, hortumlar, vurgunlar, soygunlar şeklinde cereyan ettiğini, enkırmen, enkırmen de hala devam ettiğini bilmiyor. Olsun bilmesin, şimdi bulunduğu tenkit ufku da güzel bir yerdir, ilerde yollarımız bir şekilde kesişir nasılsa. Evet, Mert Özmen kardeşimiz, sana da, bize de fırsat eşitliği istiyoruz, başka bir şey değil. Mert Özmen kardeşimizin sol tarafında bir karikatür adası var. Denizaltılar hakkında üfürükten tayyare ama hoşça seyir geçirten çizgiler ve yazılar konmuş oraya. Sonra Yedinci sahifeye geçiyoruz boğulmadan sağ salim. "İlk Önce Vicdanı Kaybetmek Gerekiyor Sonrası Kolay" başlıklı röportaj, Ece Temelkuran ve Cem Mumcu'nun kimin ötekini konuşturduğu anlaşılmayan o yüzden röportajcının kim, kendisiyle röportaj yapılanın kim olduğunu anlayamadığımız bir metin haline gelmiş... Olsun, ne anlamsız bir cümleydi bu kurduğum. Mühim olan bu güzel sohbet. Benim hoşuma gitti. Hoşuma geldi ya da. Bunlar her ne kadar piyasa malı gibi görünseler de uzaktan yakından bakınca, eğer astigmat değilseniz çok şair, çok insan gibi insanlar. Ümit görüyorum bunlarda. Hem de dil, din, ırk ayrımı yapmadan. İşte evrensel kulların kardeşliği budur. Sevgili okur, her kimsen, şimdi beni okuyorsun ya, dürüst olmam gerekiyor, derginin kalan kısmına "şöyle" bi baktım. O yüzden müsaade et, dergiyi okuyup, okuyup, yine sana döneyim. Zaten röportajın da hepsini daha okumadım. Ama bu iki güzel insanın sohbetleri içimdeki yazarı uyandırdı, nasıl heyecanlandım, nasıl böyle yarı orgazmik bir vaziyette klavyenin başına koştum, anlatamam. Buraya gelmeden önce de, sarı yapraklı, siyah halkalı deftere de "Usta Şair Mahfi" şelalesinden dökülenlerden bir kısmını kaydettim. "Usta Şair Mahfi" son romanım. Ruhi roman diyebileceğiz bitince. -/- Dergiyi bitirdim ve döndüm. Nerede kalmışız... Hımm... Ece Temelkuran'la Cem Mumcu'nun röportajında kalmışız. "Çünkü duyarsızlaştırma diye bir şey var. Hepsi 'mış gibi' yüzünden. Bu cümleyi kuran Cem Mumcu, Alev Alatlı'yı okumuş mudur bilmem, ama bunun güzel bir tespit olduğunu biliyorum. Röportaj - sohbette bir de yazarlarla tanışmanın insanda hayal kırıklığı doğurabileceğini söylüyorlar, doğru. Ben her aynaya baktığımda "işte sükut-u hayalle başlanan bir gün daha" diyorum aynadaki hayalime.Onuncu sayfada karikatür hikayesi var. Çizer arkadaşamızı, küçükken, ağaçların geceleri dolaşmaya çıktığını zannedermiş. Bence hala öyle zannediyor. Onbirinci sayfada Ahmet Erhan isimli, cahilliğimi bağışlayınız, ilk defa adını duyduğum bir şair, şiiri halletmiş de şiir dünyasının, piyasasının eleştirisine başlamış. Pek de haksız sayılmaz. 90'lı yılların başında şiir kitaplarının beşbin sattığını şimdi ise beşyüz ancak satabildiğini söylüyor şair - yazar. Bu duruma da her aklına esenin şiir yayınlamasının, şiir kitabı çıkarmasının halkta bir bıkkınlık doğurduğunu, bunun da satışlara etki ettiğini, kendisinin de şairim demeye utandığını yazıyor. Şiir intihar etti diyecekken vaz geçiyor, çünkü intihar yaşayanların yapabileceği bir iştir, onun yerine "Şiirin Geçici İntiharı" diyor. Ki ben, o mantıktan yola çıkıp, o fikri böyle ifade eden adamı, ifade gücünün zayıflığından dolayı büyük şair görmem zaten. Sayfanın solunda Yılmaz Giney'in kocaman, kafası kasketli bir resmi var üzerinde de adı geçenin yazdıklarından bir alıntı var. "Bir roman, bir hikaye ya da bir senaryo çalışmasını bitirişimin hemen ardından, yüreğimi, artık bir daha bir şey yazamayacağım sanısının yarattığı korkular ve yıpratıcı kaygılar doldurur. Uykularım bölünür.."falan filan. Yahu bu Yılmaz Giney kendini büyük bir sanatçı, öyle dahi filan zannediyormuş galiba. "Sanki daha önce başarılı bulunan, milyonlarca insanı etkileyen birçok eserin yaratıcısı ben değilim, sanki onları benim dışımda tanımadığım biri yazmıştır." İşte buna çok güldüm. Şimdi şu televolelerin, eğer varsa metin yazarı, ya da milyonlarca halkımızı televizyon başına zincirleyen saçma salak dizilerin senaristleri de böyle "milyonları etkileyen pek çok eserin yaratıcısı ben değilmişim gibime geliyor" türünden cümleler kuracak mıdır ilerde merak ediyorum. Gereksiz ve kalitesiz adamlarla uğraşmayı bırakıp, onikinci sahifeye geçiyoruz. Kim varmış burada. Evet, Ahmet Ümit, Türk polisiyecisi. Ümit'in kitablarını henüz okumadım. O yüzden atıp, tutmayacağım. Son romanının adı "Beyoğlu Rapsodisi"ymiş, Hayvan dergisinden "şu son romanınla ilgili bir yazı yaz" denmiş, o da oturmuş, Beyoğlu'nun nasıl kozmopolit ve yeryüzünde eşi benzeri bulunmaz bir yer olduğunu, orada yaşadığını filan yazmış. İlgi çekici bir yazı. Ahmet Ümit, yazının bir yerinde "Türkiye'de polisiye roman çıkacaktır" diyor. Çıksın bakalım. Çıksın, satsın, piyasa açılsın biraz. Ben de bir gün polisiye yazmayı düşünüyorum zaten. Onüçüncü sayfanın en solundaki sütunda "Neler Gördüm" başlığı var. Yazar "Bakangör" bir şey almak için girip üç şey aldığı süpermarkette" gördüklerini sürrealist bir tarzda yazıyor. Bu da edebiyat. İtiraz etmeyin, hoşuma gidiyor bu tür şeyler. Ondört ve onbeşinci sayfalarda "Kadını Kadın Erkeği Erkek Yapan Objeler" var. Çiçek, mini etek / yüksek topuk, gelinlik, el işi, annelik, parfüm, makyaj, kalça, korse, dedikodu, cımbız, mutfak, araba, babalık, beyaz fanila, cüzdan, beyaz çorap, kol saati, bıyık, çakmak, kravat, takım elbise, tabanca, tespih, tarak. Araba olarak Mercedes resmi koymuşlar. Bıyıklı adam çok itici, tabanca toplu altılı, çakmak yanar vaziyette bırakılmış, mutfaktaki kadın Türk kadınına benzemiyor, tespihler fazla uzun, andız ağacından olanı yok mu, hani çekildikçe kararan, en sonunda inci gibi, siyah inci gibi parıl parıl yananından, kadının kalçalısı, yemeğin salçalısı özdeyişine uygun olarak kanapeye uzanmış hatun kesinlikle Beyaz Rus, dedikoduyu erkekler de yaparmış, babalık için kullanılan resimdeki baba da çıplak olmak zorunda mı kardeşim, en sonda da benim naylon tarağım var. Onaltı ve onyedinci sayfalar "12 Eylül Çocukları"na ayrılmış. Reşat Çalışlar, Uğur Yağmurdereli, Çiğdem Mater karşılıklı konuşuyorlar. Yahu benim yine satır aralarında Sabatayça gören latifem çalışıyor galiba. Ah ne büyük bir gizmiş o! Şimdi de mağdur solcuların çocukları sıfatıyla ordalar. Aklıma bu kartel medyacısı çocukları gördükçe, 12 Eylül mağduru Türkmen solcularının sanayide lastiklere hava basan çocukları geliyor. Hakikaten ahir zamanmış diyorum. Onsekizinci sayfada Can Yücel var. Burada yazılmamış ama Can Yücel'in en sevdiğim şiiri: "Seke seke ben geldim / Sike sike gidiyorum." İşte Can Yücel konsantre tarihçe-i hayatı. Bu Can Yücel, kendisine kartpostal şairi diyen Duygu Asena'ya "Kart sensin, postal da sana girsin" demişti de, SabaTaRTmancı, yayına ara vermek zorunda kalmıştı. Rahmet dilemeyeceğim, çünkü imansızın tekiydi, tek satırlık şairliği yoktu aslında ama hayatı bir çeşit şiirdi. Yirmi, yirmibir, yirmiiki, yirmiüçüncü sayfalar, ressam Rafet Ekiz'e ayrılmış. Hazret vefat etmiş geçenlerde, onu tanıyanlardan, akrabalarından, dostlarından birkaç satır laf almışlar. Bu Rafet Ekiz, yaşarken hakikaten ilginç adammış. Cebinde sarmısakla dolaşır, çekirdek çitler gibi sarmısak yer ve etrafındakilere de yedirirmiş. Bir sürü gariplikleri olan bir adam. Met Üst anlatıyor: "Rafet Ekiz, 20. Yüzyılın bu çağa, bu hayata, bu insanlara ve bu ilişkiler yumağına rağmen Van Gogh, Gaugin, Lautrec gibi bir ressam hayatı yaşıyordu. Çevresine yaydığı eski, avantür, mavra ve keyifli havanın hastasıydım. Onunla ne zaman karşılaşsak bir roman karakterinin karşısındaymış gibi gözlerim faltaşı gibi açılır, mal mal seyrederim. Duyunca çok üzüldüm, sabahladığımız için cenazesine gidemedim. "Büyük Ressam", "Büyük Sanatçı" ayaklarına hiç yatmamış Rahmetli, olduğu gibi görünmüş, çırılçıplak. Hakkında Rafetçe diye bir kitap hazırlanıyormuş, elime geçerse okurum. Yirmiüçüncü sayfanın sol tarafına yaslanmış şekilde "Çengelli İğne" isimli, resimli bir bant hikaye var. Neymiş, kız hergün eve geç geliyormuş da evdekilerin o tavrı hakkında felsefe yapılıyor efendim. Kız bu duruma o kadar alışmış ki, izinli olduğu gece yarıları bile huzursuzluk yakasını bırakmıyormuş. Estek köstek. Kim çizdiriyor bu kız çocuklarına böyle "kaliteli" dergilerde yahu. Kızım sen kimin kızısın? Soyadın Demirci olduğuna göre çevren de vardır senin... Yoksa bir anadolu kızı olsaydın, bir Türk, Çerkez, Kürt nah çizerdin bu seviyesizliğinle... Kiçsin kiiiç. Yirmidördüncü sayfada Bülent Ortaçgil. Herkesi sevmek zorunda değilim. Okuyorum, yorumlamadan geçiyorum. Haddimi bilirim ben, müzikten filan anlamam. Yirmibeşinci sayfada Türk Popu'nun ilk starlarından biri olan Tülay German'dan bahsediliyor. Pop yapmış da bir kaç "halk" tepkisi görünce "buralarda can güvenliğimiz yok şekerim" diyerek Paris'e taşınmış, orda yaşarmış. Bu hatun da o "ailelerden"... Türk ismini iğreti taşıyor zaten. Yirmialtıncı sayfada Gülay Batur çiziyor. Batur soyadı... Yahu ben de amma komplocuyum, Bu batur, o "batur"sa, bu kızcağız da avdetilerden olmalı... "Ben Sanatçının Sürünenini Severim" diyor. Belli, el almış kızcağız, vecize yumurtluyor. Yirmiyedinci sayfada "Pezevenk Zurnik'in Kızları ve Çarli'nin Melekleri" başlıklı yazıda gayretli bir Ermeni "pezevenk" vatandaşımızın bu vatana seks filmleri çevirerek, kendi çevirmezse kasting yaparak nasıl hizmet ettiği anlatılıyor. Yirmisekiz, yirmidokuz, otuzuncu sayfalarda kamuoyuna çok mal olmamış bir karı kocadan bahsediliyor. Çok karıştırmıyorum ama adamın soyadı Süalp. Yine bu "sü" ve "alp" isimleri.. Tesadüftür canım deyip, devam ediyoruz. Zaten bu röportajda da kişisel trajedilerden başka bir şey yok. Otuzikinci ve otuzüçüncü sayfalarda TC'nin sivil tarihinin görsel yazarı Hakan Gürsoytrak'la yapılmış bir röportaj. Adamın resimleri hoşuma gitti. Karikatür tadında. Bu "Gürsoytrak" soy ismi de vallahi "ailelerden"... Ama bu şahıs onlardan mı, değil mi bilemiyorum. Halkın ağzı torba değildi ki, isteyen istediği soyismini aldı kanun çıktığında... Ey halkım, bilmeden soyunu sopunu darmadağın ettirdin. Karıştın o ailelerle, izini kaybettirdin. Belki de tersi oldu. Otuzdördüncü sayfada "Serbest Piyasa" köşesinde Meneviş Pıhı namındaki uzman okurların gönderdiği sorulara abuk sabuk cevaplar veriyor. Mizah dozu bilerek mi düşük, kabiliyetsizlikten mi bilemiyorum. Sayın Meneviş Pıhı'nın sağ tarafında (bu arada şimdi farkettim, yazının başından beri sol, sol dediklerimin bir kısmı sağ taraftaymış) "5 Ne 1 Ayhan" isimli köşe var. Efendim, gitmişler Mahsun Kırmızıgül'e en sevdiği beş şairi sormuşlar, o da Nazım Hikmet demiş, ibne Küçük İskender'e en sevdiği beş erotik türk yıldızı sormuşlar o da tutmuş, Ali Poyrazoğlu demiş, hadi canım.Otuzbeşinci sayfada "İç Dikiş" başlıklı hadise var. Yazarın adı Altay Öktem... Offf. Gene o soyadlardan "Öktem"... Adam güzel bir laf etmiş: "Doğa takıntısı olan insanları hiç anlamıyorum. Şırıl şırıl akan bir derenin önünde en fazla on dakika oturabilirim. Çok zevkli olabilir, insana huzur da verebilir ama on dakikadan fazla süren huzur terördür!" Otuzaltıncı sayfada "Uzakdoğu Sapığı" var. Bant karikatür. Eh, idare eder. Otuzyedinci sayfada Buket Uzuner, Susamuru'nun Biri diye bir şey yazmış. Uzuner'i severim. Üslup sahibidir. Ama bu yazısını çok naif buldum. Bana yahu, insanlığı Susamuru'ndan mı öğrenecem? Mezkur yazının sağında Mine Söğüt, "İnsan.. Kuş.. Kedi" başlığı altında gerçekten naif bir hikaye yazmış. Kısacık, sıkmıyor adamı. Kedinin ağzından kuşu alırsanız iyi olmaz diyor mineanım. Hem kuş, bir daha eski kuş olamayacaktır o yaşadığı korkudan sonra, hem kedinin krallığıyla oynamış olacaksınızdır. En iyisi, belgeselci gibi izlemekmiş olan biteni demek. Aynen öyle. Otuzsekizinci ve otuzundokuzuncu sayfada , "Kırık Dökük Bebekler ve Yasemin Adam" başlığı altında Hans Bellmer adında bir pilastik sanatçısından bahsediliyor bu yazıda. Okudum, ama yazılanları semiyotik açısından değerledirmeyeceğim. Çok uzun sürer. Bu çok katlı bir metin. Adamın biri bebeğin, oyuncak bebeğin sağını, solunu kırıp, döküp, yapıştırıp, fotoğraflayıp, estek köstek yani. Büyük sanatçıymış adam. Algılarımızla oynuyormuş. Kırkıncı sayfada, "Kapanışlar ve Açılışlar" başlıklı makalesiyle Panter Emel hamfendi, İBBB Gürtuna'ya takıyor. Haksız da değil, Her yıl yapılan beşyüz açılışın parası kimin cebinden çıkıyor efandi? Kırkbirinci sayfada içimizden biri, bir kebapçı patroniçesi, sabahın köründen akşamın karanlığına bir gününün hikayesini fotoroman gibi anlatıyor. İşte kadıncağız, asar artık bu sayfayı çerçeveletip, lokantasına. Kırkikinci sayfada, yiğit lakabıyla anılır, Çingene Tevfik, Tevfik Polam'la Mehmet Duru bir röportaj yapmış. Bu Duru "sıkı" çocuk. Çingene Tevfik, seks filimleri yaptığını reddediyor. Kendisini eleştirenlere de, gidin "sanat filmi yapıyorum" diyenleri eleştirin diyor. Haksız değil aslında. "Ben para kazanmak için yaptım" diyor. Kırküçüncü sayfada "Kamer Genç'in Çiçeği" var. Bayan dansözmüş, televolelere terfi etmek ümidiyle poz vermiş objektife. Zaten röportaj da tesadüfi olmuş... Ne demekse! Kendisi Çingene Tevfik'e takılırken yakalanmış objektiflere. "Üzerimdeki Kamer Genç giysisini çıkarıp, atmak istiyorum. Gelen bütün iş tekliflerini ciddi olarak değerlendiriyorum. Artık yeni bir giysi giymek istiyorum. Bu film oyunculuğu olabilir, şarkıcılık olabilir, vs. Lütfen insanlar bana bu konuda yardımcı olsun ve bir daha bana bu soruları sormasınlar. İş var mı iş, bana ondan bahsetsinler.." Ben de va esefa diyorum bu milletin haline. Yazıklar olsun bize.Kırkbeşinci sayfada Sayım'ın Kitap Bavulu var. Eş dost kitapları işte. Türkü, Yahudisi, Urumu... Sağ köşede Ataol Behramoğlu var. Okudum. Kendinden menkul büyüklük içre balık balık adamlar. Kırkaltıncı sayfa: "Değenek Dediğim Zopadır Zopa" başlıklı röportaj, soğuk hava deposunda bekçilik eden Erzurumlu Türk'ün ağzından çıkan bir cümledir. Sağ tarafta bulmaca var, daha çözmedim. Arka iç kapakta, Hayvanat Bahçesi var. Bir nevi "okurdan gelenler" ambiyansı teneffüs ediliyor. Arka kapakta ise Mubadil başlıklı Arif Damar şiiri var. Mübadelede Türkiye'ye getirilenlerin dramından bir soluk. Mubadil Türkçe bir kelimedir diye Damar soy ismini Türklere ait bir soy isimdir zanneden var mı? O zaman zannınızda kalın diyorum. Zamanın hahambaşısı, meclise bir dilekçe veriyor: "Bu mübadelede Türk diye getirilenlerin çoğu gizli Yahudilerdir, bunlar bozguncudur, izin vermeyin" diye. Vallahi tarih şahit. Hayvan dergisi de şu şehadetle kapatmış derginin Eylül 2003 sayısını. Biz de şahit olalım.